Umetničko stvalaštvo Čedomira Stavrića spojilo je nespojivo – avangardu i tradiciju. U pojmovnom smislu – kontradikcija, u praksi Stavrićevog kreativnog delovanja – kohabitacija. Od dizajnera koji svoj talenat veoma dobro artikuliše u okvirima reklamnih materijala, preko inventivnog radio-novinara i avangardnog scenariste, do slikara koji se dokazao, neočekivano, kroz tradicionalne teme pejzaža, predela, mrtve prirode i portreta.
Stavrić je rođen u Petrovcu na Mlavi 5. marta 1961. godine. Diplomirao je na Fakultetu primenjenih umetnosti u Beogradu 1988. godine, na katedri za industrijski dizajn. Još za vreme studija počinje da radi na Radio Beogradu, koji je kao medij pružio Stavriću šansu da svoju kreativnost istraži i realizuje kroz autorske projekte. Sa grupom novinara iz Radio Beograda i Studija B 1989. godine osnovao je omladinski radio B92. Sarađivao je sa vajarom Veselkom Zorićem na projektima Hotel Hayat Beograd, Robna kuća Mitić u Knez Mihailovoj i McDonald’s na Terazijama, u Beogradu. Kao muzički producent pojavljuje se u filmu “Anatomija” Miroslava Živanovića. Sa ilustracijama aforizama poznatih aforističara utemeljuje pravac u likovnom izražavanju poznat kao ’’AF-Art’’. Učestvovao je na više grupnih umetničkih izložbi, a prvu samostalnu priredio je 1994. godine na sceni Crnjanski u Beogradu, kada se predstavio radovima u aer brush tehnici. Od 1999. godine član je ULUPUDS-a. Više godina radio je dizajnerska rešenja za propagandni materijal iz oblasti privrede. Takođe je, kao dizajner, sarađivao sa muzejima u Požarevcu, Kruševcu i Petrovcu na Mlavi. Član je i jedan od osnivača Udruženja likovnih umetnika Petrovac. Autor je scenografija za više predstava amaterskog pozorišta „Bata Bulić“ iz Petrovca, a 2010. režirao je kratki film „Sveta tajna“ o manastiru Reškovica kod Petrovca na Mlavi. Od 2006. godine radi kao nastavnik likovnog u OŠ „Branko Radičević“ u Melnici.
Većini dizajnera koji se upuste u sferu slikarstva predstoji duži put dokazivanja i borbe za status Umetnika/slikara, koji dodeljuje fantomski sud Kritike. Na tom putu Stavrić je odlučio da se izbori za svoj status slikra, priklonivši se tradicionalnim temama, koje i povrh svega što je sačinilo Istoriju umetnosti u poslednjih sedamdeset godina, najdoslednije prolaze kao corpus delicti talenta i umeća jednog Slikara. Apstrakcija, eksperiment i inventivnost nisu zaobišli Stavrićev slikarski opus. Ali je takva morfologija slikarskog izraza ipak ostala samo jedna etapa na putu ka finalnom oblikovanju Stavrića kao slikara. Danas, u svojoj punoj umeničkoj zrelosti, Stavrić nam se predstavlja upravo radovima čija je tematika jasno čitljiva, figurativna i ekspilicitna – kroz motive stiške ravnice, obronaka Homoljaskih planina, petrovačkog parka, ulica, keja Mlave, portreta sugrađana, do opštih mesta kao što su ptice, mrtva priroda, nebo. Svi radovi nastali su na osnovu predložaka fotografija navedenih motiva, koje je sam autor zabeležio u period od 2006. godine do danas. Krećući se u „prepoznatljivim“ formama Stavrić ostavlja, podjednako i sebi i publici, prostor boja i tonova, kao onaj segment umetničkog dela/slike u kojem je ispoljio svo svoje znanje novijih tehnika u slikarstvu i invencijom u kombinaciji poznatijih/postojećih. Akvarel je vešto kombinovan sa air brash-om, slikarskom tehnikom kojoj se Stavrić vratio posle deset godina i zahvaljujući kojoj se portretisani likovi približavaju hiper-realistčnom/fotografskom izrazu, a predeli i pejzaži ne dozvoljavaju „grešku slobodne ruke umetnika“. S druge strane, strogost tačno prenesene forme ublažava i na trenutke poetizuje razlivenost akvarel boja. Usklađenim odnosom valera i boje, tačnim formama realnog, veštim kombinovanjem više slikarskih tehnika, slobodnim kadriranjem prepoznatljivih predela, Stavrić se pokazao kao kvalitetan slikar konvencionalnog, koji tek kroz neki nagoveštaj/predlog reflektuje inventivnost i bunt dizajnera.
Milica Ilić, istoričar umetnosti
