U portretu, možda više nego bilo gde drugde, dolazi do izražaja Savićev analitički pristup i veština da tek toliko razigranom linijom u slobodnim, dinamičnim ritmovima preispita i otkrije karakterološke studije lica. Neopterećen detaljima i efektima, osim onim ključnim, on duboko prodire u osobenost likova i uspešno prenosi celokupnu kompleksnost portretisanih osoba svodeći je na individualnu suštinu. Među Savićeve najpoznatije portrete svakako pripada serija crteža glumaca nastala kao vizuelno i publicističko svedočanstvo između 1950-ih i 1970-ih godina na stranicama lista Borba.
Posmatrajući ova dela, ne možemo da se ne zapitamo da li posmatramo karikature ili portretne crteže. Upravo odgovor na ovo pitanje leži u činjenici da je Savić svo iskustvo etabliranog karikaturiste vešto koristio i integrisao komponujući ove portrete. Humoristična, blago groteskna deformacija koja je prisutna na pojedinim radovima ne nosi satirične tendencije. Njome umetnik zapravo teži da još više istakne prikrivene emocije, karakter i naglasi pojedine fizičke karakteristike koje su osobene za predstavljenu ličnost. Sam Savić je, govoreći o ovim portretima, isticao: ,, Moja je namera i želja da Ljuba Tadić bude na mom crtežu glumac, a ne Ljuba Tadić, da ordenonosac Stanislavskog Milivoje Živanović podseti na svog Jegora, da Viki Starčić podseti na Gorkijevog Glumca, da uhvatim ono prolazno, ono što nestaje, da zadržim i produžim tu čaroliju, koju ne može da zadrži, u to sam siguran, ni fotografski aparat, ni kamera.“ Tu čaroliju Dragan Savić zadržava i fiksira na licima u svega nekoliko lakih i čini se jednostavnih crtačkih poteza, sa tamnim i svetlim površinama, kojima ostvaruje upečatljivost i savršeno precizan karakter predstavljenih, često i na hartiji koja mu se u tom trenutku našla pri ruci.
Ispitujući svoj doživljaj ovih likova, kao i doživljaj publike koja ih je posmatrala na sceni, Savić sa izuzetnom sposobnošću pronalazi i ističe upravo one pojedinosti kojim uspeva da uhvati ono prolazno, ono što nestaje, da sačuva u trenu svedočanstvo glumca i njegovog dela. Tako umetnik i pored ličnog doživljaja, neposredno i spontano posmatraču ostavlja mogućnost iščitavanja ne samo glumačkih transformacija koje uloge nose, već i onog što se nalazi duboko iza tih maski, iza uzbudljivog sveta teatra, na ,,likovima ličnosti“, kako je to često umeo da navede u intervijuima. Između ostalih na svojim crtežima ovekovečio je: Milivoja Živanovića, Viktora Starčića, Ljubinku Bobić, Mariju Crnobori, Ružicu Sokić, Zorana Radmilovića, Pavla Vujisića i druge. Mnoge od ovih ličnosti Savić je portretisao više puta iz različitih uglova, aktivno tragajući za pravim momentom predstavljanja. Izuzetno sentimentalnu notu ovim radovima daju i bliski, prijateljski odnosi koje je održavao sa pojedinim glumcima, posebno sa Milivojem Živanovićem, Viktorom Starčićem i Džeraldinom Čaplin.
Sublimacija Savićevog crtačkog i slikarskog umeća najuočljivija je na crtežima izvedenim u boji, pastelom ili kombinovanjem tehnika. Tako prepoznatljiva linija i osobena koloristička rešenja, u jednoj likovnoj sintezi nose naglašenu ekspresivnost i kao crteži izvedeni tušem, laviranim tušem ili olovkom, svedoče o vrsnom opservatorskom umeću ovog umetnika koji ne predstavlja samo puku pojavnost lika, već i čistu esenciju njegovog unutrašnjeg bića, snažno i upečatljivo. Lica ovih glumaca uhvaćena u karakterističnim trenucima na Savićevim portretima, još uvek nam se obraćaju, pogledom ili osmehom na uglovima usana, i tako pobeđuju vreme. Ako glumci do kraja predstave ,,žive“ svoje uloge i pozorišnu scenu ispunjavaju svojom energijom i životnim elanom, na ovim crtežima, uloge još uvek nisu prestale. Taj intezitet emocija nastavlja da traje u svoj intimnosti i jednostavnosti crteža Dragana Savića.
Darko Stokić, istoričar umetnosti
